Կարեն Դոխոյան. «Անհանգստանում եմ «Կռիլյայի» համար, համակրում՝ ԲԿՄԱ-ին»

Նա բարի հիշողություն թողեց Սամարայում, որտեղ վեց տարի հավատարմորեն ծառայեց «Կրիլիա Սովետով» ակումբին: Դժվար է պատկերացնել առանց նրա 2004 թվականի «բրոնզե» թիմը:

Այժմ 43-ամյա Կարեն Դոխոյանը բնակվում է Երևանում, ղեկավարում է ֆուտբոլային գործակալություն և շատ հպարտ է, որ իր 12-ամյա որդին ՝ Դավիթը, որոշել է գնալ հոր հետքերով:

– Ես կսկսեմ անսպասելի հարցով: «Կրիլիայից» Ձեր նախկին թիմակիցը՝ Մեթյու Բոութն իր գրքում գրում է, որ ֆուտբոլիստների 75 տոկոսը իրենց կարիերայի ավարտից 5 տարի անց կա՛մ սննկանում են, կա՛մ խմում են, կա՛մ ընկճվում են: Ի՞նչ եք կարծում այս մասին:

– Ես կարող եմ համաձայնել նրա հետ, բայց չգիտեմ, թե քանի տոկոսի մասին կարող ենք այդպես խոսել: Ինչ-որ մեկի համար դժվար է, իհարկե, երբ դուք ավարտվում եք ֆուտբոլային կարիերան և սկզբում չի հաջողվում ոչ մարզչական գործը, ոչ բիզնեսը:

Ես կարծում եմ, եթե խաղացել ես լավ մակարդակի վրա ապա պետք է մնալ ֆուտբոլում: Դուք պետք է քո գիտելիքներն ու փորձը փոխանցես երիտասարդությանը՝ որպես մարզիչ կամ ֆուտբոլային մենեջեր: Բայց սա ժամանակ է պահանջում:

–Պրոֆեսիոնալ ֆուտբոլում Ձեր ընկերների շարքում կան այնպիսիները, ում գործերը ընդահնրապես շատ վատ են:

-Դե, իհարկե, կան այդպիսի տղաներ: Ես չգիտեմ, թե ինչի հետ է դա կապված, քանի որ կյանքում լինում են շատ տարբեր իրավիճակներ: Ամեն ինչ կախված է անձից, անհատից:

–Մյուս կողմից, հավանաբար, կան նաև հաջողակ մարդիկ նախկին ֆուտբոլիստների շրջանում …

-Իհարկե, օրինակ, մեր «Կրիլիան»: Անդրեյ Տիխոնովն արդեն աշխատել է որպես մարզիչ բարձր մակարդակի վրա: Հիմա նա առանց թիմի է, բայց ես վստահ եմ, որ նա շուտով աշխատանք կգտնի:
Անդրեյ Կարյական բավականին հաջող մարզիչ էր «Ամկարում», Դենիս Կովբան, որքան ես գիտեմ, Բելառուսում աշխատում է որպես մարզիչ: Պոսկուսը նույնպես ունի մարզչական արտոնագիր, չնայած դեռ առանց աշխատանք է Լիտվայում: Կարծում եմ, որ նա կգտնի նաև ինքաիրացման իր ուղին:

–Ի՞նչ ընտրություն ունեիք, երբ դադարեցիք ամեն օր հագնել խաղակոշիկներ։

-Երբ ես ավարտեցի կարիերաս, ինձ առաջարկեցին մնալ «Փյունիկում»՝ որպես գլխավոր մարզիչ: Այն ժամանակ ես ինձ չէի տեսնում այդ դերում, համոզված էի, որ դեռ պետք է հմտանալ: Մտածեցի մտածեցի և մերժեցի:

Այնուհետև երկու տարի աշխատել եմ՝ որպես Հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերացիայի գլխավոր քարտուղարի տեղակալ: Լինելով ֆուտբոլիստ՝ ինձ մոտ միշտ հարցեր էր առաջանում՝ ի՞նչ է անում ֆեդերացիան, ինչպե՞ս է կազմակերպվում ֆուտբոլային գործունեությունը հանրապետությունում: Աշխատելով բարձր պաշտոնում ՝ ես լուրջ փորձ ձեռք բերեցի: Եղել են և հաճելի, և վատ պահեր: Երկու տարի անց ես հասկացա, որ դա իմը չէ: Ես ուզում էի ազատ լինել, ավելի մոտ լինել ֆուտբոլի խաղադաշտին:

–Այժմ ի՞նչով եք զբաղվում։

-Երեք տարի առաջ իմ ընկերներ Խորեն Քալաշյանը և Դավիթ Բիշարյանը և ես ստեղծեցինք «Legal Sport» ֆուտբոլային գործակալությունը: Ես գործակալության գլխավոր տնօրենն եմ: Մեզ մոտ աշխատում են ևս մի քանի գործակալներ:
Բոլորս լավ գիտենք հայկական ֆուտբոլը ներսից, ուստի մեր առաջնային նպատակը գործակալական մշակույթի ներդրումն էր հայկական ֆուտբոլում: Եթե խոսենք ուղիղ, այն մեր երկրում այնքան էլ զարգացած չէր: Իսկապես կար ցանկություն աշխատել երիտասարդ ֆուտբոլիստների հետ, ովքեր անընդհատ բախվում են խնդիրների մինչև պրոֆեսիոնալ ստատուս ստանալը: Մենք պատրաստ ենք օգնել նրանց և ճիշտ ուղղորդել:
Հայաստանում կան լավ երիտասարդ ֆուտբոլիստներ, ափսոս, որ հետո նրանք անհետանում են: Այսպիսով, մենք փորձում ենք ճիշտ ուղղորդել նրանց, անհրաժեշտության դեպքում տալ ֆուտբոլային կրթություն Եվրոպայում:
Այս քայլերը տալիս են պտուղներ: Մեր առաջին երեք խաղացողներին ուղարկեցինք Սլովակիան ներկայացնող «Զեմպլին» ակումբ: Սա միջին թիմ է, բայց մեզ համար գլխավորը սլովակյան շուկա ներխուժելն էր, քանի որ այն շատ ավելի մեծ է, քան հայկականը: Սա լավ կամուրջ է դեպի Եվրոպա: Առաջնությունն էլ է համապատասխան `ոչ թույլ և միևնույն ժամանակ ոչ շատ դժվար:

–Իսկ ու՞մ եք այնտեղ ուղարկել։

– Հարձակվող Արմեն Հովհաննիսյանին, նա արդեն 20 տարեկան է: Վովիկ Հարությունյանին, ցավոք, նա վնասվածք է ստացել Սլովակիայում: Շատ թիմեր էին հետաքրքրված նրանով: Ստիպված եղավ վերադառնալ և այժմ խաղում է «Արարատ-Արմենիայի» կազմում: Այս տղաները խոստումնալից մարզիկներ են, ովքեր, հավանաբար, շուտով կխաղան Հայաստանի հավաքականի կազմում:

–Գործակալական գործունեությունը ձեռնտու՞ բիզնես է:

-Այժմ 18-19 տարեկան երեխաների միջոցով գումար չենք վաստակում: Անտեղի է այդ մասին խոսելը: Փոխարենը, մենք ներդրումներ ենք կատարում այդ մարզիկների կարիերայի զարգացման ուղղությամբ, որպեսզի ապագայում և՛ նրանք, և՛ մենք շահաբաժիններ ստանանք: Այս փուլում կարևոր է, որ մեր երկրպագուները տեսնեն և գնահատեն նրանց խաղը և նրանց պոտենցիալը:

–Ըստ Ձեզ, ո՞րտեղ են հայ ֆուտբոլիստները այժմ ամենից պահանջվածը:

-Իսկական բում է այժմ Ղազախստանում, որտեղ հայ ֆուտբոլիստները չեն համարվում լեգեոներներ: Շատերը գնացին այնտեղ խաղալու, մանավանդ որ աշխատավարձերն այնտեղ ավելի բարձր են: Նույնիսկ մի քանի մարզիկներ մեր ազգային հավաքականից տվեցին իրենց նախապատվությունը ղազախական առաջնությանը: Ամեն դեպքում, այսպես էր ձմեռային տրանսֆերային պատուհանում:
Կան նաև ռուսական ակումբներ, որոնք հետաքրքրված են հայ ֆուտբոլիստներով: Եվ նրանք, ովքեր բարդ խնդիրներ են լուծում, և նրանք, ովքեր պայքարում են՝ առաջին տասնյակում հայտնվելու համար: Ամեն դեպքում պետք է գիտակցել, որ այժմ Հայաստանում Հենրիխ Մխիթարյանի մակարդակի խաղացողներ չկան:

–Ո՞վ է այսօր ամենաթանկարժեք հայ ֆուտբոլիստը՝ աշխարհում, Ռուսաստանում և հայրենիքում:

-Եվրոպայում միանշանակ Հենրիխ Մխիթարյանն է: Ռուսաստանում ինձ դուր է գալիս «Ուրալի» պաշտպան Վարազդատ Արոյանի խաղը: Լավն է Բայրամյանը «Ռոստովից», ով վերջերս հրավիրվել է հավաքական: Հարցազրույցներից մեկում նա խոստովանել է, որ ուրախ է մարտահրավերի և Հենրիխի հետ նույն թիմում խաղալու հնարավորության համար: Կապրենք կտեսնենք: Վերջին երեք-չորս տարիների ընթացքում Բայրամյանը միանշանակ իր մասին հիշեցրեց Ռուսաստանում, փորձ ձեռք բերեց, «Ռուբինից» տեղափոխվեց «Ռոստով», որտեղ նա այժմ թիմի առաջատարներից մեկն է:

Ինչ վերաբերում է Հայաստանին, ես ոչ ոքի չէի առանձնացնի: Լավ ֆուտբոլիստները խաղում են արտերկրում, բայց մենք խոստումնալից երիտասարդներ ունենք, ովքեր երկու-երեք տարի անց կստիպեն խոսել իրենց մասին: Սա է մեր ապագան:

–Իմ պատանեկության տարիներին մոսկովյան ակումբներից մեկի երկրպագուներն ունեին այսպիսի արտահայտություն. «Հայերից ամենալավը…»: Գիտե՞ք ում մասին է խոսքը։

– (Ծիծաղում է): Յուրաքանչյուր քաղաք ուներ իր այսպիսի արտահայտությունը:

–Նկատի ունենք մոսկովյան ակումբը …

-Ուրեմն, ամենայն հավանականությամբ, այն նվիրված է Յուրա Մովսիսյանին: Եվ դա հայտնվեց, երբ նա «Կրասնոդարից» տեղափոխվեց «Սպարտակ»:

Կարող եմ ասել, որ երկրպագուները Սամարայում նմանատիպ մի բան էլ գոռում էին իմ մասին: (Ծիծաղում է): Շատ հաճելի էր: Եթե լիովին նվիրվում ես խաղին և ուրախացնում ես երկրպագուներին ապա ի պատասխան ստանում ես նույն վերաբերմունքը երկրպագուներից:

–Իմ պատանեկան տարիներին այդ արտահայտությունը նվիրված էր Ալեքսանդր Միրզոյանին …

– Ես ականատես չեմ եղել նրա խաղին ֆուտբոլի դաշտում:

–Ո՞վքեր են հայկական ֆուտբոլի պատմության լավագույն խաղացողները։

-Մենք ունեինք իրական լեգենդներ: Նրանց թվում է Խորիկ Հովհաննիսյանը: Ինձ բախտ է վիճակվել նրա հետ խաղալու, երբ դեռ 17 տարեկան էի:

Հիանալի թիմ էր «Արարատ» -1973 -ը, որը նվաճեց ինչպես առաջնությունը, այնպես էլ ԽՍՀՄ գավաթը: Այս թիմում ես կնշեի կենտրոնական կիսապաշտպան Արկադի Անդրեասյանին: Ավելի ուշ, լինելով «Արարատի» գլխավոր մարզիչ՝ նա իսկապես ցանկանում էր, որ ես խաղամ իր թիմում: Այն ժամանակ ես դեռ շատ երիտասարդ էի:
Իսկ ներկայումս ամենալավը, ինչպես ասացի, Հենրիխ Մխիթարյանն է:

 -Ի՞նչ է իրենից ներկայացնում Հայաստանի առաջնությունն այսօր։

-Այն դարձել է շատ հետաքրքիր: Մեծամասամբ սա կապված է մի ակումբի հետ, որը հայտնվեց վերջերս՝ ընդամենը երկու տարի առաջ: Այդ ակումբը՝ «Արարատ-Արմենիան» է: Ակումբը հրավիրեց լավ մասնագետի՝  Վարդան Մինասյանին զբաղեցնելու գլխավոր մարզչի պաշտոնը: Զարմանալին այն  է, որ նրա ղեկավարման ներքո ակումբը նվաճեց ազգային առաջնությունը, բայց ինչ-ինչ պատճառներով նրանք հրաժարվեցին նրա ծառայություններից:

«Արարատ-Արմենիան» լավ ընտրություն կատարեց: Ի դեպ, մեր ընկերությունը օգնեց այս ակումբին բերել որակավորված խաղացողների: Այլ ակումբները սկսեցին համապատասխանել այս ստանդարտին: Եվ առաջնության մակարդակը զգալիորեն աճեց: Հայտնվել են լավ լեգեոներներ, որոնք օգուտ են բերում իրենց կողքին խաղացող երիտասարդ հայերին: Նրանք սովորում են նրանցից:

Այս տարի լարված պայքար էր ընթանում և մինչև վերջ պարզ չէր, թե ով է դառնալու չեմպիոն`« Արարատ-Արմենիա՞ն», թե՞ « Նոան»: Վերջինս, ի դեպ, նույնպես նոր ակումբ է: Ինձ շատ դուր է գալիս, թե ինչպես են նրանք աշխատում:

-Ի՞նչի կարող էր հավակնել «Արարատը», եթե խաղար Ռուսաստանի առաջնությունում:

-Լավագույն տասնյակում տեղի համար միանշանակ կպայքարեր: Հարկ է նշել, եթե «Արարատ-Արմենիան» խաղար Ռուսաստանի առաջնությունում, ապա նրա կազմն էլ այլ կլիներ:

–Ո՞րքան են կազմում ակումբների բյուջեները և ֆուտբոլիստների աշխատավարձերը Հայաստանում:

-Չեմ կարծում, որ ճիշտ կլինի խոսել այդ մասին, որովհետև դա ակումբային գաղտնիք է: Ընդհանուր առմամաբ այդ գումարները համապատասխանում են Ռուսաստանում առաջին լիգայի մակարդակին՝ իրենց լավագույն ժամանակներում:

–Դուք ուշադիր հետևո՞ւմ եք ռուսական ֆուտբոլին:

-Դա իմ աշխատանքն է: (Ծիծաղում է) Մենք համագործակցում ենք ռուսական ակումբների հետ, ես շատ ընկերներ ունեմ ձեր երկրում և ես սիրում եմ այս առաջնությունը: Հետևաբար, առավելագույնս ուշադիր հետևում եմ: Ես ինքս երկար ժամանակ խաղում էի Ռուսաստանում, այնտեղ ինձ ամեն ինչ ծանոթ է: Այնպես որ, այլ կերպ չէր էլ կարող լինել:

-«Ո՞ր ակումբի համար եք անհանգստանում», հարցն, ամենայն հավանականությամբ, ավելորդ է։

-Իհարկե, «Կրիլիայի» համար: Ես շատ հիասթափված և զայրացած էի, երբ նրանք դուրս մնացին Պրեմիեր լիգայից: Շատ ցավալի էր: Անցյալ տարվա վերջին ես եղել եմ բրոնզի նվաճման 15-ամյակի տոնակատարությանը և ներկա էի հանդիպմանը: Ավաղ, նոր մարզադաշտում շատ ավելի քիչ երկրպագուներ կային, քան մեր ժամանակներում «Մետալուրգում»: Ես կցանկանայի, որ նախկին մթնոլորտը վերադառնա Սամարա, քանի որ այն ֆուտբոլային քաղաք է: Այնտեղի երկրպագուները արժանի են, որպեսզի իրենց նախընտրած թիմը խաղա Պրեմիեր լիգայում:

-Բրոնզե «Կրիլիայից» ո՞ւմ հետ եք կապ պահպանում։

-Մենք ունենք հատուկ խումբ WhatsApp-ում, որտեղ անընդհատ շփվում ենք: Խմբում են Կարյական, Կոլոդինը, Պոշկուսն, Տիխոնովը, Պոլյակովը, Բոբերը, Անյուկովը … Վերջին անգամ հանդիպել ենք բրոնզե մեդալներ նվաճելու 15-ամյակի տոնակատարությանը: Երևում էր, որ կարոտել էինք միմյանց: (Ծիծաղում է)

–Ի՞նչն եք ամենաշատը կարոտում Սամարայում։

-Եռուզեռը, երբ երկրպագուները գնում են խաղի: Երբ դժվար է ավտոբուսով մարզադաշտ հասնելը… Մենք այդ ժամանակ արդեն գիտեինք՝ մարզադաշտը լեփ-լեցուն կլինի, թե ոչ: Դա անկրկնելի ֆուտբոլային մթոնոլորտ էր: Եվ ոչ միայն խաղի օրը, այլ նաև նախօրյակին:

–Մոսկվայան ակումբներից ո՞րն է ձեզ ամենաշատը դուր գալիս

-(Մտածում է.) Երևի ԲԿՄԱ-ն: Ես չեմ ուզում վիրավորել մյուս թիմերին, սակայն ինձ դուր է գալիս ԲԿՄԱ-ի գործելաոճը:

–«Զենիթն» արժանի՞ է չեմպիոնության։

-Այո, իհարկե. Ուժեղ թիմ է: Ես ուրախ եմ նրա գլխավոր մարզիչ Սերգեյ Սեմակի համար, մեր ուղիները խաչվել են խաղադաշտում: Ճիշտ է՝ երկար ժամանակ է չենք տեսնվել: Նա լավ ֆուտբոլիստ էր և լավ մարզիչ դարձավ:

-Ի՞նչ հետաքրքրություններ ունեք ֆուտբոլից բացի

-Ազատ ժամանակ սիրում եմ կարդալ: Երրորդ անգամ կարդում եմ Հաջի Մուսուլմանովիչ Հաջիևի գիրքը՝ «Պարզ բարդ խաղ», որը նա նվիրեց ինձ բրոնզե «Կրիլիաների»15-ամյակին: Ինձ շատ է դուր գալիս այն, հաճելի հիշողություններ է արթնացնում․ չէ՞ որ, ես ականատես եմ եղել այս գրքում նկարագրված շատ իրադարձությունների: Ընդհանրապես, ես իմ կյանքում շատ բան եմ սովորել իմ մարզիչներից` թե՛ Հաջի Մուսուլմանովիչ Հաջիևից և՛ թե Ալեքսանդր Ֆեդորովիչ Թարխանովից:

-Ի՞սկ կարդալուց բացի:

-Ընդհանրապես, ես փորձում եմ ազատ ժամանակս անցկացնել տանը, ընտանիքիս հետ: Ես ունեմ երկու դուստր և մեկ որդի, ով ընտրել է իմ մասնագիտությունը, չնայած վաղ մանկության տարիներին նա նման հակումներ չուներ: Նա խաղում էր թենիս, և նույնիսկ հաջողություններ ուներ,սակայն տասը տարեկանում նա հայտարարեց, որ ցանկանում է դառնալ ֆուտբոլիստ:

-Կնշե՞ք Ձեր երեխաների անունները

-Ավագ դուստրս`Մերին, նա 21 տարեկան է, հիշում է Սամարան, երկրպագում էր մեր թիմին։ Նա լավ է սովորում ինստիտուտում և փառք Աստծո նրա մոտ ամեն ինչ կարգին է:
Որդիս՝ Դավիթը 12 տարեկան է, և կրտսեր դստերս անունն է՝ Աննա:

-Մնում է ներկայացնեք Ձեր տիկնոջը

-Նրա անունը Գայանե է:

–Որտեղ եք սովորաբար արձակուրդն անցկացնում Ձեր ընտանիքի հետ:

-Տարբեր վայրերում` ինչպես արտերկրում, այնպես էլ Հայաստանում: Ամռանը մենք անպայման գնում ենք ծով:

-Ի՞նչ խորհուրդ կտաք տեսնել ձեր հայրենիքում։

-Սևանը մեր ծովն է: Ջուրը քաղցրահամ է և հաճելի: Ի դեպ, Սևանը աշխարհի երկրորդ ամենամեծ քաղցրահամ լիճն է: Էլ ի՞նչ,Դիլիջան առողջարանային քաղաքը: Այնտեղ շատ գեղեցիկ է:
Վերջին ամիսներին, հասկանալի պատճառներով, հնարավոր չէր մեկնել արտասահման, ուստի ես և իմ ընտանիքը ճանապարհորդում էինք ամեն կիրակի՝ հայտնաբերելով նոր վայրեր մեր հայրենի Հայաստանում:

-Ո՞րն է ձեզ համար ավելի գրավիչ. ընկերների հետ նստել երևանյան ռեստորանում, թե ըմբոշխնել Սևանի իշխանը։

-Դրանք տարբեր բաներ են: (Ծիծաղում է) Սևան հասնելը Երևանից 60 կմ հեռավորության վրա է: Կլինի բոլորովին այլ միջավայր, մթնոլորտ: Դուք կարող եք բռնել իշխան և ածուխի վրա այն խորովել անմիջապես ափին: Համարյա նույն ձևով պատրաստված ձուկ ձեզ կմատուցեն երևանյան ռեստորանում: Դա արդեն ում ինչպես ավելի դուր կգա:

-Եկեք վերադառնանք ֆուտբոլին: Խաղու՞մ եք վետերանների հետ։

-Իհարկե, բայց ոչ այնքան հաճախ, որքան նախկինում: Վետերան թիմերով ճանապարհորդելու ժամանակ չկա: Արդեն երեք տարի է ես չեմ գնացել նման մրցաշարերի, քանի որ զբաղված եմ գործակալության աշխատանքով:
Ես ունեմ իմ սեփական վետերան ընկերությունը, որը խաղում է շաբաթական երկու անգամ: Ես չեմ կարողանում խաղալ հինգշաբթի, բայց ես գնում եմ շաբաթ օրերին: Ես խաղում եմ միայն բնական դաշտերում և չեմ կարող խաղալ արհեստականի վրա։ Ծունկս դեռևս անհանգստացնում է ինձ, բայց միևնույնն է ես հաճույք եմ ստանում խաղից:

-Ձեր Ֆուտբոլային ընկերներից, ո՞վ է լավ կարգավիճակում խաղադաշտում

-(Ծիծաղում է) Սարգիս Հովսեփյան: Հիշու՞մ եք նրան: Խաղացել է «Զենիթի» կազմում…

–Երբ հյուրեր եք ընդունում, ունե՞ք որևէ «հնարք»։

-Ամենակարևորը, թե ինչպես ես հյուր ընդունում: Եթե սիրով, ապա ինչ էլ պատրաստես, ինչ էլ որ դնես սեղանին, ամեն ինչ կընթանա հիանալի: Ես այդպես եմ կարծում:
Ընդհանրապես, ես այնպիսի մարդ եմ, որ ոչ բոլորին եմ թույլ տալիս, որ գան իմ տուն, քանի որ տունը, ընտանիքը սուրբ են: Բայց իմ դռները միշտ բաց են լավ մարդկանց առջև։

-Ֆուտբոլային կյանքի ամենաուշագրավ օրը

-Մի քանիսն են եղել: Երբ ես և «Կրիլիան» նվաճեցինք ՌՊԼ-ի բրոնզե մեդալները, այսօրվա պես հիշում եմ «Սատուրնի» հետ վերջին խաղը …
Երբ մենք ՈՒԵՖԱ-ի գավաթի շրջանակում հաղթեցինք հոլանդական ԱԶ-ի 5։3 հաշվով Ֆանտաստիկ էր, Սամարան ամբողջ գիշեր տոնում էր այդ հաղթանակը … Մենք իսկապես կարողացանք հաղթել այդ թիմին: Պատասխան խաղում նրանք հաղթում էին 1: 0 հաշվով, իսկ հետո Բաբա Ադամուն կարմիր քարտ ստացավ, և մենք պարտվեցինք` 1: 3 հաշվով:

Ես նաև լավ խաղեր եմ ունեցել հավաքականի կազմամում՝ Պորտուգալիայի և Իսպանիայի դեմ։
Մեկ այլ հիշարժան պահ այն էր, երբ «Փյունիկի» հետ ես Հայաստանի չեմպիոն դարձա: Դա արդեն կարիերայիս ավարտին էր՝ 2007 թվականին: Դրանից առաջ ես չեմպիոն էի դարձել «Երևանի» հետ, բայց այդ անգամ ես խաղացի միայն խաղերի կեսը, որից հետո մեկնեցի «Կրիլիա»: Չխաղացի մինչև մրցաշրջանի ավարտը ավարտը և չզգացի հաղթանակի ողջ բերկրանքը։
«Փյունիկում» մենք ունեինք շատ լավ թիմ՝ Հենրիխ Մխիթարյան, Ռոբերտ Արզումանյան, Կառլեն Մկրտչյան, ովքեր հետագայում խաղացին Անժիի կազմում … Նրանք բոլորն էլ երիտասարդ էին և նոր էին միացել թիմին:

–Եվ, վերջապես, այն ֆուտբոլիստներից, ում հետ երբևէ նստել եք նույն սեղանի շուրջ, ո՞վ է կարողանում ամենալավը կենաց ասել

-Ես կասեմ Անդրեյ Գուսինը, շատ ցավալի է, որ նա վաղժամ հեռացավ կյանքից…Ես շատ ուրախ եմ և հպարտ, որ ճանաչել եմ նրան, մենք դարձանք շատ լավ ընկերներ: Նա լավ ավագ էր, մարդ և ֆուտբոլիստ: Հարկ եմ համարում շնորհակալություն հայտնել Հերման Վլադիմիրովիչ Տկաչենկոյին՝ նման վարպետին՝ Սամարա հրավիրելու համար:
Ընդհանուր առմամբ, ես էլ վատ կենացներ չեմ ասում … (ծիծաղում է), բայց Անդրեյը միևնույնն է լավագույնն էր նա լավ էր խոսում՝ հակիրճ և դիպուկ: